Няхай застанецца табе
Мой пацалунак на ілбе.
Ад цябе я адыйшоў-
Час прызнання надыйшоў:
Адно памылкай не было -
Сном апынулася жыццё;
Але надзея раптам знікла,
Хіба ноччу, хіба ўдзень,
Ці як прывід, ці як цень.
Розніцы няма цяпер.
Усё, што бачым мы ці не -
Усё ёсць толькі сон у сне.

Я стаю на краі,
Б’е прыбой удалечыні.
Жменю я ў руках нясу
Залацістага пяску.
Мала… Хутка аддаю
Я яго ў глыбіню.
Слёзы лью, я слёзы лью.
Ці змагу яго схаваць,
Ад зграі хваль уратаваць?
Жадаю я мацней далоні узняць,
Каб бег пясчынак затрымаць!
Усё, што бачым мы ці не -
Гэта толькі сон у сне?

…А яшчэ ў гэтым пакоі, насупраць заходняй сцяны, стаяў гіганцкі гадзіннік з чорнага дрэва. Яго маятнік калыхаўся з стараны ў старану з маркотным, цяжкім, тужлівым гукам; і калі мінутная стрэлка рабіла поўны круг, і надыходзіў час біць, з усіх медных лёгкіх вырывайся чысты, глыбокі, надзвычайна музыкальны гук такой сілы, што аркестранты вымушаны былі спыніцца неадкладна, дзеля таго, каб прыслухацца да яго. Такім чынам, вальсаваныя прымушаны былі спыніць свой танец і кампанія весялуноў на кароткае імгненне замірала. У час, калі гадзіннік біў, бляднелі нават самыя легкадумныя, а тыя, хто быў старэйшы і больш мудры, дакраналіся рукой да ілба, нібы адганяючы цяжкія думкі. Але калі рэха цалкам растваралася ў паветры, звонкі смех зараз жа авалодваў натоўпам. Музыкі пераглядаліся адзін з адным з вінавальнай усмешкай, нібыта апраўдваліся за сваю слабіну, і кожны шэптам прыносіў клятву: не паддавацца страху пры гэтых гуках. Аднак потым, па сканчэнні 60 хвілін (якія складаюцца з 3600 сякунд лятучага рэчыва пад імём Час) гадзіннік раптам пачынаў біць, збянтэжаннасть і трывога захоплівала натоўп.