Я нарадзілася на Салігоршчыне. Працую настаўніцай роднай мовы і літаратуры ў гімназіі № 2 г. Салігорска ўжо 17 гадоў. Пасля заканчэння Дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта імя М. Танка менавіта ў гэтай тады яшчэ школе № 12 пачало адбывацца маё настаўніцтва і чалавечае станаўленне сярод добразычлівых і адданых сваёй справе калег.

 

Разам з вопытам расла і мая спраўдная любоў да слова. Я спрабавала разведаць усё тое, што схавана пад тэкстам, захаплялася творчасцю беларускіх і сусветных класікаў, пакуль, нарэшце, не адчула, што прыйшло яно – натхненне…

 

Хочацца бачыць і чуць слова, тым больш тое, што спрабуе нарадзіцца ў маім паэтыным позірку. Веру ў магутную сілу мастацтва, веру Яго Вялікасці – Слову!

 

 

Да душы мне празрыстасць людская,

Што здзіўляе сваёй чысцінёй,

Непасрэднасцю моцна кранае,

Прымушае схіліцца прад ёй.

 

Усё празрыста і светла навокал:

Ні камення, ні бруду нідзе.

Хараство гэта цешыць мне вока.

Не бывае тут месца бядзе.

 

Я няспынна іду да празрыстых,

Я зайздрошчу багаццю таму.

Я вучуся духоўна быць чыстай,

Я імкнуся шукаць, я знайду…

 

Я прыйду, хоць мінаюць стагоддзі,

Бо крануцца я многіх хачу.

У сваім ратавальным паходзе

Я, Празрыстасць, усім прашапчу:

 

- Вызваляйце сябе ад палону

Цяжкіх недугаў, нізкіх хвароб.

Асвятляйцеся. Біце паклоны

Мне – Празрыстасці. Я жа ваш Бог.

 

 

 

Часам не заўважаю,

Колькі шчасця я маю,

Калі еду дадому,

Спачываю ад стомы.

 

Калі раніцай светлай

Промень мне ўсміхнецца,

Калі дзень мой – прыветны,

А настрой – не схіснецца.

 

Калі ветрык у спёку

Прахалодай астудзіць,

А вясёлка ў небе

Закране і абудзіць.

 

Калі краскі на лузе –

Нельга не захапляцца.

Калі бусел у небе –

Нельга не любавацца.

 

У тым плаўным кружэнні –

Сутнасць роднай зямлі:

Веліч, высь і сумленне,

І адданасць раллі.

 

Грацыёзныя крылы

Ахінаюць дзяцей..

Гэта маці-бусліха

У час трывожных начэй.

 

Так і маці Радзіма

Грэе сэрцам сваім –

Тым гарачым, адзіным –

Для мяне – дарагім.

 

Сярод родных і блізкіх

Мне і дыхаць лягчэй,

А на сцежцы, на слізкай,

Дома падаць мякчэй.

 

А бяда як прыхопіць –

Помню, што не адна.

Што на роднай старонцы

Ёсць сябры і радня.

 

Ёсць вялікі пачатак,

Той, што змалку далі:

Не багацце-дастатак,

А любоў да Зямлі.

 

Да свайго радаводу,

Да сівых каранёў.

Каб не здрадзіць народу –

Свята веру ў Любоў.

 

Больш вершаў вы можаце прачытаць зборніку "Нитка жемчуга" у раздзеле "Празрыстасць": http://pro-e-contra.ucoz.org/blog/lilija_vowchak_prazrystasc/1-0-3