С двухколёсным милым другом
Мы нигде не заскучаем:
Едем прямо, затем – кругом,
Важно местность изучаем.
Если ты с велосипедом,
Помни о других всегда.
Ведь в одной колонне следом
Больше десяти - нельзя!
Коль имеешь ты модный мопед -
Значит, возрастом ты - на шестнадцать.
А проездить ты сможешь без бед,
Коль по правилам будешь кататься.
А похвастаться хочешь умельством:
Прокатиться без рук, для своих-
Незаконное это, знай, средство!
Твою шутку оценит ГАИ.
Развернуться никак на дороге
Не планируй ты, друг, никогда.
Помни: правила все эти строги.
Обойдет тебя кругом беда.
|
Ці ж не люба слухаць словы
На любімай роднай мове?
Лес. Дубняк. Бярэзнік. Пушча.
Дзе – палянка, а дзе – гушча.
Усюды ціха і ўрачыста,
Нібы ў Божым храме.
На лістах расінкі чысты
Свежасцю кранаюць.
Дубы - волаты лясныя –
Кронай велічна шумяць,
Нібы мудрацы старыя,
Важна навакол глядзяць.
А ў бярэзніку так светла,
Што чысцееш сам парой.
І травінка вам праветна
Заківае галавой.
У пушчы адпачнеш душою
І павучышся ў зуброў
Міралюбству і спакою,
І любві да рубяжоў.
Ты павучышся ў птушак,
Як жыццё трэба вітаць.
Запытаеш у мурашак,
Як утульнасць будаваць.
Пазайздросціш тром бярозкам,
Што абняўшыся растуць:
На пытанне па сяброўства
Сто адказаў вам дадуць.
Вось цікавая дзе штука –
Падарожжа па лясах.
Бо лясы для нас – навука,
Што не згіне ў вяках.
|
Колькі ёсць хараства зямнога!
Колькі колераў, фарбаў, адценняў!
Прад сабой жа мы бачым нямнога
Той істотнасці, як літуценняў.
Забываем, што лісцік пажоўклы
Быў учора кляновым сынам.
Мы ж спяшаемся, мы ж прамоклі,
Наша восень імчыцца міма.
Прыпыніцеся на хвіліначку:
Просіць лісцік жывога цяпла.
Падзяліцеся, нахіліцеся –
Маці Восень усё аддала.
Аддавала сынам, што лісточкамі
Разляцеліся з ветрам кудысь.
Сіратліва з галінамі-дочкамі
Так маліла: "Лісточак, вярніся…”
А лісточку патрэбна толькі
Цеплыня чалавечых вачэй.
Захапляйцеся цудам тонкім,
Напаўняйцеся сэнсам хутчэй.
Так мінаюць эпохі, стагоддзі –
Разлучаецца дрэва з лістом.
Так заўсёды было і так будзе,
Пакуль жыў чалавек пад Хрыстом.
|
Каб сустрэцца, дык трэба расстацца –
На хвілінку, на дзень, на гады.
А душою заўсёды застацца
У тым месцы, дзе быў маладым.
Дзе наіўным бываў, бесклапотным,
Юным, смешным, гарэзлівым быў,
Да жыцця прыглядаўся, быў модным,
Бо зайздросціў кумірам сваім.
Спрабаваў разгадаць тайны свету,
Таямніцы жыцця ўсе раскрыць,
А ці ж ведаў ты ісціну гэту:
Каб разведаць, дык трэба пражыць.
Не растраціць той шчырасці светлай,
Той асновы, што змалку дана,
Той усмешкі – дзіцячай, прыветнай,
Што цяплом грэе душы спаўна.
А ці ж маем мы права забыцца
Пра свае карані, пра сяброў?!
І таму мы так рады сустрэцца –
Праз гады, але зноўку і зноў.
|
Зайшла аднойчы Мудрасць
Да Маладосці ў госці.
Спынілася ля ганка,
Пастукала нясмела:
- Ці ёсць хто, ягамосці?
Ніхто не адчыніў ёй:
Там Весялосць шумела,
А Клопат прыдрамаў,
Ды й Розум яшчэ спаў.
А Бесклапотнасць громка
Матывы напявала.
Ды з Маладосцю разам
У скоках пыл пускала.
Блукала доўга Мудрасць,
Шукала ўсё дарогі,
Пааббівала й ногі.
- Няужо ніхто не ўпусціць?!
Няужо дарэмна згіну?
Прасіць стала падмогі:
- Я ж спрытная такая,
Ды і кемлівая надта.
Той, хто мяне спазнае,
- Ён будзе век багатым!
Пачулі тую Мудрасць
Жанчыны, жонкі, маці.
Ды сталі яе клікаць,
Як госцю частаваці.
Ды сталі ёй расказваць,
Як без яе ім дрэнна: -
|
Жыццё мае! Маленькі мой сусвет!
То свеціцца вясёлкаю іскрыстай,
Бурліць, трывожыць і нясецца ў свет,
То сціхне, просячы глытка вады празрыстай.
То яснае, як светлы летні дзень,
То пацямнее, несучы трывогі.
І ляжа плямаю на сэрца цень,
Ды знікне ён пры вяснавых разлогах.
Мы з ім, зямным жыццём,
Заўсёды разам. Яно - у мне, а я - у ім твару,
Успыхваем на пэўны тэрмін часу.
Яно прыпыніцца. І я ў ім дагару.
|
Як даць адпор нахлынуўшай трывозе?
Як словы правільныя, гнуткія знайсці?
Як не ўпасці, не схіснуцца пры знямозе?
Як да гармоніі ўнутранай прыйсці?
Як папрасіць, нічога не адняўшы?
Як зберагчы, пры гэтым і раздаць?
Не саграшыць нідзе, сябе стрымаўшы?
Не помніць злога, людзям дараваць?
Як радасныя моманты запомніць,
А горкія ўвек не паўтарыць?
Як сэрца кожнае цяплом напоўніць?
Не разбурыць нічога, а стварыць?
Як гэта? Як? ЯК?
Адказы праясняцца самі,
Калі вы будзеце з вусамі.
|
Усё пачынаецца аднойчы,
Адкрыўшы новы шлях жыцця,
Мы нараджаемся не двойчы,
А ўваскрасаем з небыцця.
Не выпадкова мы прыходзім
У боскі свет і да людзей.
З сабою мы святло прыносім,
Каб асвятляць шляхі надзей.
Каб шлях быў ісцінным і светлым -
Стараемся пакінуць след -
У справах нашых запаветных,
У сэрцах поўных, як Сусвет.
Сямью стварыць - гэта навука,
Іспыт на цвёрдасць маладых.
Бо авалодаць ёю - мука,
Адна з нялёгкіх, залатых.
Дык як жа нам не разгубіцца
У мітусні жыццёвай той?
Як са сваёй сям’ёй злучыцца
І жыць гармоніяй святой?
Каб быць у згодзе ды спакоі
І мець сямейны ціхі лад,
Патрэбна ў міры жыць з сабою,
Забыць пагрозы і загад.
Узорам быць цярпення, ласкі,
Жыцейскай мудрасцю здзіўляць,
На ноч чытаць дзіцяці казкі,
І чым жыве ён - распытаць.
|
Прад сваёю Радзімаю-маці
Я – дачка яе – у вечным даўгу.
А каб годнасці часам не страціць,
Я стараюся – я змагу.
З чым змагаюся?
Ды усё з "ворагам” :
І з нядбайнасцю, і з лянотаю,
З раўнадушнасцю ды з гаркотаю,
І з нікчэмнасцю, з немагутнасцю.
Я змагаюся з цёмнай сутнасцю.
Я ад слоў цёплых часта грэюся.
І ад позіркау, што сустрэліся,
Ад усмешак светлых, як раніца.
Ад сябровак, што міла так раяцца.
Як пачаў ісці – значыць, дойдзеш ты.
Як пачаў шукаць, дык знайдзі яе,
Тую вабную, ды не грэшную,
Тую ісціну ды спрадвечную.
Я бягу ад тугі, ад бяздушнасці,
Ад пустот, што знішчаюць сутнасці.
На душы маёй светла, салодка
Ад таго, што я – патрыётка.
|
Не вучыце салаўя песні распяваць,
Не тлумачце ветру, як кружыць лістоту.
Паспрабуйце ў радасці ды засумаваць,
А ў міг высакародны – адагнаць дрымоту.
Не пацяшайцеся той славай, што прыйшла, -
Яна ж вас выпрабоўвае на цвёрдасць.
Не верце цішыні, якая вас знайшла, -
Яна рыхтуецца да бітвы на прагоднасць.
Не вымярайце колькасцю сваіх сяброў,
Іх не бывае многа – тых, сапраўдных.
Рэцэптаў шчасця не пытайце ў дактароў,
А пашукайце ў каштоўнасцях сабраных.
Шукайце цеплыні і ў спякотны дзень –
Яна зможа сагрэць таго, хто заблудзіўся.
Ратуе нават сонечны прамень, -
Хоць і адзін, - бо ў сэрцы нарадзіўся.
| |
