Выхаванне асобы
      Каб выхаваць чалавека,грамадзяніна,патрыёта,патрэбна самому  быць менавіта такім. Бо нішто і ніхто не зможа паўплываць на выхаванне асобы так,як свой уласны прыклад.Быць сапраўдным настаўнікам—значыць быць праўдзівым, справядлівым, шчырым.
     Сярод настаўнікаў шмат такіх людзей.Вось і мне пашчаслівіла сустрэцца з такім чалавекам—настаўніцай роднай мовы і літаратуры Волчок Ліліяй Аляксандраўнай.Яна працуе ў гімназіі №2 г. Салігорска.Гэта  незвычайна абаяльная жанчына, таленавіты чалавек. Вучні  з задавальненнем слухаюць яе ўрокі.Вызначаецца Лілія Аляксандраўна актыўнай жыццёвай пазіцыяй, творчымі здольнасцямі.Яна піша яшчэ і вершы,у якіх падымае важныя і сучасныя сённяшняму дню праблемы.
      Усё гэта падымае аўтарытэт роднай мовы сярод вучняў, бацькоў і калег.Працуе Лілія Аляксандраўна з душой,перадае свае веды і вопыт вучням.Усе намаганні педагог накіроўвае на выхаванне асобы.Нізка вершаў—сведчанне яе творчых здольнасцей.Дык пажадаем жа ёй поспехаў.

                                                                                    Бвлоцька Алена Казіміраўна,  

                                                                         настаўніца роднай мовы і літаратуры

 Зямля просіць…
Зямля наша расправіла крылы
Над народам, як родная маці.
Яна шэпча : “Сынок ты мой родны!
Я баюся: мяне можаш страціць…”

Нашай мілай, старэнькай планеце
Стала цяжка і сумна бачыць.
Ці вы чуеце яе, дзеці?
Зямля просіць усе перайначыць.

Памяняць бы ёй жорсткасць на шчырасць.
А бяздушша змяніць бы на ласку,
Ды няма ўжо ў старэнькае сілы
Шукаць праўду і верыць у казку.

Зямля просіць святога збавення
Ад пажараў, ад войнаў, ад здзеку.
Яна моліць ўсіх аб цярпенні,
Аб любві да зямнога спрадвеку.

Яна просіць вачыма азёраў,
Што ад смецця не маюць зияння.
Яна плача праз ліўні над морам-- 
Зямля моліць у нас пакаяння.
                                                        Валчок Л.А.
Каб не знямець

Каб не знямець і не аглохнуць,
І каб душой не ачарсцвець – 
Імкніцеся к вяршыням словы – 
І сэрцы будуць маладзець!

Каб піць ваду з крыніцы чыстай,
З крыніцы паэтычных слоў – 
З гаючай, вечнай, меладычнай – 
Чытайце вершы зноў і зноў!

Каб для другіх зрабіць нямала,
Каб зведаць тайны знак жыцця – 
Чытайце Коласа, Купалу,
Будзіце межы пачуцця!

Будзіце тое, што схавана,
Што не ўдалося разглядзець
У словах Коласа, Купалы – 
І душы будуць маладзець!
                                                    Валчок Л.А.

                                                        Надзеі Бога
                     Як нараджаецца дзіцятка-немаўлятка—
                      Яго  анёлачкі  падхопваюць, нясуць
                      І бласлаўляюць радасную матку
                      Ды з Божай волі  лёс  ім наракуць…

…Так Горад наш аднойчы нарадзіўся
У клапатлівай сваёй Матухны-Зямлі.
На свята гэтае сам Бог  з’явіўся,
Перахрысціў Зямлю, сказаў: ”Жыві.
                   Радзі, Зямля! З тваіх багатых нетраў
                   Хай чэрпае народ  і хлеб, і соль.
                   Даю ў дапамогу Сонца, Ветры.
                   Пашлю і спёку вам, і восеньскую  золь.
Я Салігорскам Горад наракаю
І асыпаю незямной красой.
З аднаго боку возера пускаю,
Хай злучыцца  яно  са Случ-ракой.
                   Другая старана—лясы, дубровы.
                   Грыбных мясцін хай хопіць на ўсіх.
                   Не будзе зайздрасці—дык будзеце здаровы.
                   А хто нагрэшыць—гоніць  хай  грахі.  
Салёнае багацце прыхаваю
У глыб далёкую, бяскрайнюю, тугую.
А молайцам-карміцелям  згадаю:
Не дадзена мяняць Зямлю такую.
                  Вам, салігорцы, суджана гадамі
                  Шукаць, знаходзіць. верыць і кахаць.
                    Ды памятаць пра свайго Творцу ў храме.
                    Хто пра яго забыўся, то ісці шукаць.
“Адам” у вашым райскім Горад-садзе
Першапраходцам стане навякі.
Дык пераймайце па маім загадзе
Яго і спрыт, і годнасць, землякі ! 
                   Дзяўчат і хлопцаў я ствару на дзіва,
                   На радасць і  ўцеху  іх бацькам.
                   Я патрабую: хай растуць  праўдзіва
                    І праслаўляюць Горад тут  і там.
Для развіцця адкрыю  ўстановы:
Садкоў пад сорак і дванаццаць школ.
Ствару для навучання ўсе ўмовы.
І пасялю на полі сам Футбол.
                 У пошуках жыццёвай раўнавагі
                 Даю спакусы: грошы, прыгажосць.
                 Шукайце самі ўнутранай развагі:
                 Усе шляхі  адкрыты, маладосць!
                               Прадказваю: з шахцёрскаю камандай
                               Не будзе сорамна за Горад, за свой край
                               Таму, што я вынослівасці даў ім,
                                І працалюбства, і адданасці—трымай.
Дамы  ўзвяду ў сучасным нана-стылі:
Высотныя, прывабныя –жылыя.
Але й да вёсак каб дарогі не забылі:
Нябось, бабулькі  і дзяды яшчэ жывыя!
                   Засею  клумбы кветкамі, травіцай.
                   Дам кожнаму  ў жыццё па дзве рукі:
                   Няхай шчыруе, каб маглі  дзівіцца
                   З яго заўзятасці суседзі-дружбакі.
У  воблікі  ўсім пашлю ўсмешку.
І вочы я напоўню дабрынёй.
А душы? Каб не крыўдна—уперамешку:
Няхай працуе кожны над сваёй…”
                  І Бог ачнуўся. Ён спяшаўся ў Неба .
                   Нязручна ж яму столькі  між людзей:
         --Хай будзе хлеб надзённы і да хлеба…
                  Ці ж маем права мы не апраўдаць Надзей?