Сядзела ўчора з бацькам і слухала неверагодную гісторыю пра тое, як ён у сярэдзіне пяцідзясятых рэмантаваў радыёпрыймач "Камсамолец” з дапамогай скуркі ад сала. Рэзістар ён з яе зрабіў, разумееце? Бо арыгінальны перагарэў, а навіны трэба слухаць, у Вэнгрыі акурат контррэвалюцыя намячалася, за падаўленне якой Жукаву чацьвёртую зорку далі. А супраціўленне (гэта ён пра рэзістар) пачарнела. І стаў я, кажа, думаць, чым бы замяніць. Ну, узяў палосачку скуркі, прычапіў з двух канцоў правадкі – запрацавала! Але хутка скурка засохла і прыймач зноў замоўк.

 Тады я, кажа, зноў стаў думаць і ўзяў свежы бярозавы венік. Выцягнуў галінку, адламаў кавалак патрэбнага памеру, зачысціў, правадкі з двух канцоў прычапіў – запрацавала! Працавала ў тры разы даўжэй, чым папярэдні варыянт, але таксама не вечна, так што мяняць усё адно прыходзілася.

Вось ведаеце, мой бацька ніколі ня прыдумляе, не ўмее проста, але ад гэтай гісторыі вее чымсьці такім няўлоўна казачным – накшталт кашы з сякеры альбо "маста анжынернай сыстэмы з хрувсталя”.