Прад сваёю Радзімаю-маці
Я – дачка яе – у вечным даўгу.
А каб годнасці часам не страціць,
Я стараюся – я змагу.

З чым змагаюся?
Ды усё з "ворагам” :
І з нядбайнасцю, і з лянотаю,
З раўнадушнасцю ды з гаркотаю,
І з нікчэмнасцю, з немагутнасцю.
Я змагаюся з цёмнай сутнасцю.
Я ад слоў цёплых часта грэюся.
І ад позіркау, што сустрэліся,
Ад усмешак светлых, як раніца.
Ад сябровак, што міла так раяцца.
Як пачаў ісці – значыць, дойдзеш ты.
Як пачаў шукаць, дык знайдзі яе,
Тую вабную, ды не грэшную,
Тую ісціну ды спрадвечную.
Я бягу ад тугі, ад бяздушнасці,
Ад пустот, што знішчаюць сутнасці.
На душы маёй светла, салодка
Ад таго, што я – патрыётка.