Каб сустрэцца, дык трэба расстацца –
На хвілінку, на дзень, на гады.
А душою заўсёды застацца
У тым месцы, дзе быў маладым.

Дзе наіўным бываў, бесклапотным,
Юным, смешным, гарэзлівым быў,
Да жыцця прыглядаўся, быў модным,
Бо зайздросціў кумірам сваім.

Спрабаваў разгадаць тайны свету,
Таямніцы жыцця ўсе раскрыць,
А ці ж ведаў ты ісціну гэту:
Каб разведаць, дык трэба пражыць.

Не растраціць той шчырасці светлай,
Той асновы, што змалку дана,
Той усмешкі – дзіцячай, прыветнай,
Што цяплом грэе душы спаўна.

А ці ж маем мы права забыцца
Пра свае карані, пра сяброў?!
І таму мы так рады сустрэцца –
Праз гады, але зноўку і зноў.