Колькі ёсць хараства зямнога!
Колькі колераў, фарбаў, адценняў!
Прад сабой жа мы бачым нямнога
Той істотнасці, як літуценняў.

Забываем, што лісцік пажоўклы
Быў учора кляновым сынам.
Мы ж спяшаемся, мы ж прамоклі,
Наша восень імчыцца міма.

Прыпыніцеся на хвіліначку:
Просіць лісцік жывога цяпла.
Падзяліцеся, нахіліцеся –
Маці Восень усё аддала.

Аддавала сынам, што лісточкамі
Разляцеліся з ветрам кудысь.
Сіратліва з галінамі-дочкамі
Так маліла: "Лісточак, вярніся…”

А лісточку патрэбна толькі
Цеплыня чалавечых вачэй.
Захапляйцеся цудам тонкім,
Напаўняйцеся сэнсам хутчэй.

Так мінаюць эпохі, стагоддзі –
Разлучаецца дрэва з лістом.
Так заўсёды было і так будзе,
Пакуль жыў чалавек пад Хрыстом.